O rozwoju diagnostyki termoregulacyjnej metodą Heidelberską od jej początków w latach 50. u dr. Schwamma i dr. Reeha.
Na początku lat 50-tych E. Schwamm i J.J. Reeh odkryli możliwości diagnostyczne mierzenia promieniowania i termoregulacji organizmu. Ich pierwszym sukcesem było opracowanie czujnika promieniowania, który przedstawili na konferencji DAH (Niemiecki zespół medyczny ds. badania ognisk zapalnych i regulacji) w 1953 r. W ten sposób zaczął się rozwój diagnostyki termoregulacyjnej, jak ją później nazwano.
Schwamm i Reeh określili w swoich licznych badaniach metody badawcze, w których jako narzędzie wykorzystywano pole energetyczne oraz wydajność systemu termoregulacyjnego do stawiania diagnozy.
Schwamm i Reeh badali zarówno promieniowanie cieplne jak i powierzchniową temperaturę skóry w punktach charakterystycznych. Doszli przykładowo do wniosku, że zmiany spektrum promieniowania nad strefami Heada pacjentów (w przeciwieństwie do zdrowych osób testowanych) korelowały z występowaniem i stopniem zaburzeń zdrowotnych.
Ponadto każdy człowiek posiada nie tylko specyficzny wzór energetyczny, który w takich samych warunkach jest odtwarzalny, lecz także wywoływaną poprzez bodziec termoregulację, która informuje o zaburzeniach funkcjonalnych. Dr Schwamm często wykorzystywał jako bodźce terapię neuralną, ale także bodźce fizyczne – na przykład zimno.
Swoje badania poświęcał głównie lokalizacji pol zakłacających które mogą wywoływać lub podtrzymywać choroby przewlekłe oraz wczesnemu wykrywaniu raka. Na tę nową metodę diagnostyczną dr. Schwammowi i dr. Reehowi przyznano wreszcie w roku 1957 kilka zagranicznych patentów, w tym patent amerykański (otrzymany już latem 1953 r.). W przypadku tym chodzi jednak nie o patent na urządzenie (jak jest to często przedstawiane), a o patent na metodę.
W połowie lat 50-tych dr Schwamm i inni stworzyli Niemieckie Stowarzyszenie Termografii, którego przewodniczącym pozostawał dr Schwamm aż do swojej śmierci w roku 1978.
Pod koniec lat 70-tych IBM Niemcy stworzyło przy Związku Niemieckich Fundacji Naukowych Fundację na Rzecz Wczesnego Rozpoznawania Raka i Chorób Przewlekłych, mającą na celu umożliwienie badań naukowych w dziedzinie diagnostyki termoregulacyjnej na uniwersytecie niemieckim.
W związku z tym zaczęto prowadzić w Heidelbergu w roku 1977 w Instytucie Medycyny Społecznej i Medycyny Pracy (dyr. prof. dr n. med. Maria Blohmke) badania naukowe w dziedzinie diagnostyki termoregulacyjnej jako narzędzie i metodę wczesnego rozpoznawania raka i chorób przewlekłych. Wsparcie IBM Niemcy w latach 1977-1984 umożliwiło gruntowne biofizyczne badania podstawowe w Instytucie oraz badania naukowe w klinikach (Poliklinika Chorób Kobiecych w Heidelbergu, dyr. prof. dr n. med. F. Kubli, oraz Klinika Chorób Płuc Löwenstein, lekarz naczelny prof. dr n. med. F. Krause) jak również w licznych zakładach.
Równocześnie w 1980 r., dzięki współpracy naukowo-klinicznej, powstał wspomagany komputerowo program analizujący, który zastosowano pod kierunkiem Instytutu Medycyny Społecznej i Medycyny Pracy w ośmiu klinikach i kilku gabinetach lekarskich.
W trakcie regularnej wymiany doświadczeń pomiędzy użytkownikami a grupą badawczą z Heidelbergu skupioną wokół prof. dr. G. Heima zebrano i przeanalizowano wyniki pochodzące od poszczególnych użytkowników. Uwzględniano je w programie analizującym, co przyczyniło się do wzrostu jego znaczenia. Ponadto z praktyki lekarskiej poszczególnych kolegów lekarzy wynikły dodatkowe ważne aspekty kontroli stosowanej terapii.
TRD — Diagnostyka termoregulacyjna
Promieniowanie cieplne człowieka jako aspekt otaczającego go pola energetycznego jest znakomitym narzędziem, które służy do ukazania stanu ciała i jego funkcji życiowych.
Nowoczesne urządzenia pomiarowe pozwalają tak precyzyjnie zmierzyć promieniowanie podczerwone („czarne promieniowanie”), że widocznym staje się zarówno „obraz” funkcji harmonijnych ciała jak również ewentualne blokady, które w polu promieniowania widać jako „zimne” lub „ciepłe” plamy.
Dotychczas trudno było rozpoznać znaczenie tych „blokad” i przyporządkować je odpowiednio do całościowego obrazu osobowości.
Podczas długoletniej pracy stworzono teorię blokad, co pozwoliło otrzymać odpowiednie narzędzie do zrozumienia blokad w polu promieniowania skóry. Dzięki tej teorii można było wypełnić lukę, która istniała od samego początku pomiędzy
- wynikami badania TRD,
- i dawnymi modelowymi wyobrażeniami medycznymi.
Stopniowo okazywało się, że diagnostyka termoregulacyjna nie jest wyłącznie medycznym narzędziem diagnozy, lecz nowoczesnym środkiem do zapobiegania: niejako prognostykiem. TRD jest wreszcie nie tylko narzędziem dla lekarza, ale dla wszystkich tych, którzy zajmują się utrzymywaniem zdrowia i zapobieganiem chorobom.
TRD jest u nas częścią testu bioenergetycznego i tym samym zajmuje należne jej i zgodne z jej charakterem miejsce.
Laboratorium badań bioenergetycznych, prof. dr rer. nat. Günther Heim